Scully verhuisde in 1975 van Londen naar New York en hielp bij de overgang van minimalisme naar emotionele abstractie in de schilderkunst, waarbij hij het gereduceerde vocabulaire van het minimalisme achter zich liet ten gunste van een terugkeer naar metafoor en spiritualiteit in de kunst. Van zijn 17e tot zijn 20e volgde Scully avondlessen aan de ˈCentral School of Artˈ, gericht op figuratieve schilderkunst, ondanks dat hij fulltime werkte in verschillende banen zoals ontwerper en koerier. In september 1965 begon Sean Scully, 20 jaar oud, voltijds te studeren aan het ˈCroydon College of Artˈ in Londen, voordat hij in 1968 naar de Newcastle University ging.

Vroege carrière: 1970-1980
Scully’s eerste commerciële show, in de Rowan Gallery in Londen, was uitverkocht. In deze periode gaf Scully les aan het ˈChelsea College of Art and Designˈ en ˈGoldsmith’sˈ, . In 1975, kreeg Scully een tweejarig ˈHarkness Fellowshipˈ waarmee hij naar New York verhuisde. Eenmaal in New York had het minimalisme een sterke invloed op zijn werk en gedurende een paar jaar werd Scully’s palet gereduceerd tot de grijze monochrome ‘Black paintings’ serie.

Vertrek uit het minimalisme: 1980-1982
Tegen 1980 vond Scully dat hij in oorlog was met de beweging van het minimalisme in New York en wilde hij meer menselijke elementen in zijn kunst brengen. Hij maakte meerdere reizen naar Marokko en Mexico in deze periode, omdat hij vond dat deze reizen ˈˈeen directe invloed hadden op wat ik denk dat kunst zou moeten doen – namelijk zich concentreren op wat interessant, boeiend, pervers en mooi is aan de menselijke natuurˈˈ.

In 1981 werd de eerste overzichtstentoonstelling van Sean Scully’s werk gehouden in de IkonGallery in Birmingham. Dit was ook het jaar waarin Scully’s vertrouwen om zich terug te trekken uit het minimalisme duidelijk werd, met de terugkeer van kleur en ruimte en het tekenen uit de vrije hand van strepen en zichtbare penseelstreken.

Geometrische abstractie: 1982-heden
In 1982 begon Scully met het maken van kleine multi-panel werken op gevonden stukken hout.
Deze werken kregen de titels ˈRidge, Plum en Bearˈ, naar de eilanden die Long Island omringen. In dat jaar begon hij ook een combinatie van strakke geometrie en expressieve textuur en kleur toe te passen op grotere schilderijen. Een goed voorbeeld hiervan is ˈHeart of Darknessˈ, geïnspireerd op de gelijknamige novelle uit 1899.
In 1984 nam het Museum of Modern Art Scully op in hun ˈInternational Survey of Recent Painting and Sculptureˈ. Het jaar daarop vond Scully’s eerste Amerikaanse museale solotentoonstelling plaats in het Museum of Art, Carnegie Institute in 1985 en reisde door naar het Museum of Fine Arts in Boston. Andere grote musea begonnen ook Scully’s grootschalige schilderijen aan te kopen.
Tegen 1987 werd Scully’s werk minder complex, vlakker en kleinschaliger en begon het lichtere kleurenpaletten te bevatten, te beginnen met Pale Fire in 1988.
Het stuk van kunstcriticus Robert Hughes uit 1989 voor TIME magazine verstevigde Scully’s groeiende reputatie.
In 1991 breidde Scully het gebruik van staal uit door olieverf op linnen in grote stalen panelen te verwerken. In deze periode begon hij ook regelmatig het dambordmotief te gebruiken, dat voor het eerst te zien was in zijn ˈTaped and Hidden Drawing-schilderijen uit het midden van de jaren 1970.
In 1995 keerde Scully terug naar New York en betrok een grote nieuwe studio in Chelsea, Manhattan. Chelsea Wall was het eerste schilderij dat daar werd gemaakt. Scully ontving een aantal uitnodigingen om te spreken in academische instellingen en nam deel aan de Joseph Beuys lezingen over de stand van de hedendaagse kunst in Groot-Brittannië, Europa en de VS, gehouden door de Ruskin School aan de Universiteit van Oxford, Engeland.
In 2001 verwierf het Modern Art Museum of Fort Worth de complete Catherine-serie, achttien schilderijen die elk een jaar uit de periode 1979-1996 vertegenwoordigen.

In 2002 werd Scully benoemd tot hoogleraar schilderkunst aan de Academie voor Schone Kunsten in München.